Nederland en Frankrijk tekenen verdrag over grens Sint-Maarten na 375 jaar

Gepubliceerd op 28/05/2023 01:00 in Buitenland

Premier Silvia Jacobs van Sint-Maarten en de Franse minister van Binnenlandse Zaken Gérald Darmanin hebben gisteren op Sint-Maarten een verdrag getekend waarin de precieze grens tussen het Nederlandse en Franse gedeelte van het eiland is vastgelegd. De originele grens werd in 1648 bepaald na een hardloopwedstrijd tussen Fransen en Nederlanders, maar het Verdrag van Concordia dat in dat jaar werd gesloten, loste de onduidelijkheid nooit helemaal op.

Na ruim 150 jaar van grensgeschillen werd de tweedeling van het eiland in 1817 definitief, maar ook toen bleven er onduidelijkheden bestaan, zoals de grens bij het dorpje Oyster Pond. In 2016 leidde dat tot een conflict tussen Nederland en Frankrijk toen de Franse politie een restaurant in het dorpje binnenviel omdat de eigenaar geen belasting zou hebben betaald en er geen bouwvergunning zou zijn. De eigenaar van het restaurant betaalde echter belasting in het Nederlandse deel en had via de Nederlandse autoriteiten een bouwvergunning gekregen. Een vergelijkbaar conflict speelde bij een jachthaven aan de noordzijde van de baai.

Onder het nieuwe verdrag krijgt Frankrijk een deel van de waterrechten in Oyster Pond en levert de Nederlandse zijde wat vierkante kilometers in, maar wordt de grens op andere plekken weer naar het noorden opgerekt. Op de kaart is de nieuwe grens te zien die nu duidelijk aangeeft waar de grens is in het dorpje Oyster Pond en de baai.

Verschillen tussen het Nederlandse en Franse gedeelte van het eiland leidden de afgelopen jaren tot spanningen. Het Franse deel maakt onderdeel uit van de EU, wat economische verschillen met zich meebrengt. In 2014 beschuldigde een Franse parlementscommissie het Nederlandse deel ervan dat het zich verrijkte over de rug van het Franse gedeelte.

Met de nieuw afgesproken grenzen hopen de ondertekenaars dat het de samenwerking op Sint-Maarten bevordert. Premier Jacobs zei: "De ondertekening van dit verdrag is geen middel tot verdeeldheid of slechts een symbolisch gebaar; het is een bewijs van dialoog, compromis en eenheid. Het luidt een tijdperk van samenwerking in, waarin kaartlijnen ons niet langer scheiden".