Kinderen in Turks aardbevingsgebied hervatten na zeven maanden weer school met gemengde gevoelens

Gepubliceerd op 22/09/2023 00:00 in Buitenland

Vorige week is het reguliere onderwijs in het aardbevingsgebied in het zuidoosten van Turkije weer hervat. Dit is de eerste keer in zeven maanden dat kinderen weer naar school kunnen. In de zwaarst getroffen provincie Hatay ging dit gepaard met gemengde gevoelens, zoals verdriet, angst en zorgen.

Filiz Camlica en haar man hebben zeven maanden lang met hun vier kinderen samengeleefd. De aardbevingen hebben hun leven, net als dat van vele anderen, volledig verwoest. Hun huis, net buiten de stad Hatay, is ernstig beschadigd en onbewoonbaar geworden. Ze hebben dierbaren, buren en familieleden verloren. Maandenlang hebben ze moeten overleven, eerst in een tent en later in een containerwoning in hun achtertuin.

Filiz vertelt dat de kinderen opgelucht waren dat ze eindelijk weer naar school konden, maar het was ook ingrijpend. Ze vertelt: "Ze proberen hun leven weer op te pakken, maar ik kan niet zeggen dat het goed met ze gaat." Sinds de aardbevingen zijn haar kinderen snel bang, vooral als het regent of onweert. "Dan slapen ze slecht en zijn ze angstig. We hebben allemaal die nacht van de eerste aardbeving meegemaakt. Het beven, de storm, het noodweer, alles gebeurde tegelijkertijd. De kinderen raken nog steeds vaak van slag."

Veel ouders maken zich zorgen over de veiligheid van het schoolgebouw, dat zich in het hart van Antakya bevindt, het district waar de ravage na de ramp het grootst was. Hoewel het gebouw nog overeind staat, horen de kinderen melden dat er een grote scheur in het midden zit. Ondanks deze twijfels hebben de ouders geen keus en sturen ze hun kinderen met angst naar school, omdat onderwijs belangrijk is. Er zijn echter geen garanties dat het veilig is.

In Hatay zijn naar schatting 23.000 mensen omgekomen als gevolg van de aardbeving. Dit is bijna de helft van het totale aantal slachtoffers in 11 provincies in Zuidoost Turkije. Ongeveer vier miljoen kinderen hebben geen onderwijs kunnen volgen vanwege de ramp.

Op de eerste schooldag werden veel kinderen geconfronteerd met het gemis van klasgenoten die zijn overleden. Dit veroorzaakt veel pijn bij de kinderen, aangezien sommigen van hun vriendjes samen met hun ouders zijn omgekomen. Voor de leerkrachten was het ook een emotionele week. Wiskundeleraar Nurettin Bolat heeft verschillende collega's verloren op de middelbare school waar hij al twaalf jaar werkt. Hij geeft aan dat het rondlopen op school het verlies zwaarder maakt, aangezien alles hem herinnert aan zijn overleden collega's.

De eerste schoolweek verliep chaotisch, volgens Bolat. Er zijn nog steeds veel problemen, zoals een tekort aan schoolbussen en gebrek aan accommodatie voor leerkrachten die hun huis zijn kwijtgeraakt of uit andere delen van het land komen. Er zijn zelfs berichten over leerkrachten die in hun auto moesten slapen om op tijd op school te kunnen zijn. Een ander probleem zijn de leefomstandigheden van de leerlingen in tentenkampen, waar gebrek is aan goede faciliteiten.

Na schooltijd bezoekt Bolat vaak de tentenkampen om te kijken hoe het gaat. Hij spreekt daar met Betul, een zestienjarige leerling, die graag arts wil worden. Ze vertelt huilend dat ze in de tent niet kan studeren voor haar examens omdat ze niet de juiste boeken heeft, geen tafel en stoel, geen internet en zelfs haar schooluniform is onder het puin blijven liggen. Ze is radeloos.

Bolat ziet dat zijn leerlingen mentaal nog niet klaar zijn voor schoolwerk. Hij vindt dat er meer aandacht moet zijn voor de mentale gesteldheid