Zussen krijgen schadevergoeding na strijd tegen falende jeugdzorg

Gepubliceerd op 06/08/2023 19:00 in Binnenland

Vier jaar lang hebben Rania en Amber (niet hun echte namen) gestreden voor gerechtigheid na een jeugd vol geweld. Ze hebben verschillende instanties benaderd, waaronder het Centrum voor Jeugd en Gezin, de politie en vooral Jeugdbescherming West in Den Haag. Later hebben ze ook de Nationale Ombudsman, Tweede Kamerleden en verschillende media benaderd. Aanvankelijk stuitten ze steeds op een muur. Maar nu hebben ze eindelijk succes geboekt: Jeugdbescherming West heeft beide zussen een schadevergoeding van 5000 euro betaald, omdat ze er niet in slaagden de zussen te beschermen tegen het geweld van hun ouders. Dit is uniek, aangezien Jeugdzorg Nederland geen enkel ander voorbeeld kent van een schadevergoeding om deze reden.

Hoewel niemand ontkent dat er veel vaker fouten worden gemaakt bij de bescherming van kinderen tegen huiselijk geweld, is Jeugdbescherming West van mening dat er sprake was van langdurig 'systeemfalen'. Desondanks is het voor het eerst dat jonge slachtoffers succesvol zijn opgestaan tegen dit falen. Maar waar komt de strijdlust van deze twee twintigers vandaan?

Amber legt uit: "Het lichamelijke en psychische geweld binnen ons gezin heeft een verwoestende impact gehad. In eerste instantie werden we vaak afgewimpeld door instanties. Dat heeft ons enorm gemotiveerd om door te vechten." Rania voegt eraan toe: "We konden gewoon niet leven met het idee dat er hulpverleners in ons gezin waren die eigenlijk niets deden en dat zij daar vervolgens mee weg dreigden te komen. Er is hier gigantisch geblunderd."

Met de gevolgen van de mishandelingen hebben de zussen nog dagelijks te kampen. Ze werden op hun 20ste doorverwezen naar een psycholoog, die onder andere een complexe posttraumatische stressstoornis (cptss), depressie, angststoornissen en persoonlijkheidsproblematiek constateerde. Amber onthult: "Wij hadden ook zelfmoordneigingen. Ik heb traumatherapie gevolgd in een gespecialiseerd centrum. Mijn zus is zelfs opgenomen geweest."

Rania benadrukt dat het essentieel is dat mensen zich realiseren hoe groot de impact is van dit soort onveiligheid. Ze wijst ook op de rol van hun culturele achtergrond: "Wij komen uit een streng hindoestaans gezin, waarin alles draait om eer en het not done is om de vuile was buiten te hangen. Toen ik melding maakte van wat er gebeurde, waren mijn ouders vooral woedend vanwege het gezichtsverlies. Ik kreeg te horen dat ik de familie te schande had gemaakt."

Amber voegt toe: "Wij moesten ons thuis aan absurde regels houden die voortkwamen uit die cultuur. Zoals goede cijfers halen, die soms niet realistisch waren, en bij jongens uit de buurt blijven. We mochten 's avonds niet eens naar buiten. Maar de hulpverlening had daar geen oog voor."

Ondanks de littekens gaat het stap voor stap beter met de zussen. De erkenning door Jeugdbescherming West, onder andere in de vorm van een schadevergoeding, helpt hierbij. Rania vertelt: "Ik merk dat ik langzamerhand meer kan genieten. We hebben niet alleen elkaar als zussen, wat echt bijna levensreddend is geweest, maar we hebben ook leuke vrienden, we werken en we sporten regelmatig."

Het besluit om hun geheim uiteindelijk te delen met een mentor en een maatschappelijk werker op school bleek doorslaggevend. Deze personen hielpen hen onder andere aan huisvesting, waardoor ze het ouderlijk huis konden ontvluchten. Met financiële steun van het Schadefonds Geweldsmisdrijven konden